สองร้อยห้าสิบเจ็ด

แสงแดดยามบ่ายแผดจ้า เป็นแสงสีทองที่ขับให้ทุกสีสันของทุ่งหญ้าสะวันนาคมชัดและลุ่มลึกยิ่งขึ้น รถจี๊ปแล่นกระเด้งกระดอนไปตามทางดิน หลังคาที่เปิดโล่งปล่อยให้สายลมพัดปะทะใบหน้าของฉัน ในอากาศมีกลิ่นฝุ่น กลิ่นหญ้า และกลิ่นอายของพงไพรบางอย่างที่ไม่มีอยู่ ณ ที่ที่ฉันจากมา ฉันกำกล้องถ่ายรูปไว้แน่น กระตือรือร้นท...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ